Perfekcyjna Małgorzata Rozenek o swojej miłości do psów

Małgorzata Rozenek z wykształcenia prawniczka, mama dwóch synów. Z wielką pasją zajmuje się  domem. Prowadzi w TVN Style program  „Perfekcyjna Pani Domu”.  U nas opowiada o swoich ukochanych czworonogach. Czy byłaś wychowywana z psami? Urodziłam się w domu, w którym od niepamiętnych czasów były psy – znajdy.  Zwykle były to jamniki. Pamiętam, że w szkole nawet biłam się o kundelka, któremu pewien chłopiec chciał zrobić krzywdę.  Oczywiście po całym zdarzeniu  piesek trafił do nas i spędził  z nami długie lata.  Kolejna ciekawa historia  łączy się z moim pobytem w łódzkiej szkole baletowej. Stałam na przystanku,  kiedy podszedł do mnie piesek. Wzięłam go na ręce, a pies położył głowę na moim ramieniu i zasnął. Przez pewien czas mieszkał ze mną w internacie,  a potem zawiozłam go  do swoich rodziców. Pies był najbrzydszym  kundelkiem świata, ale bardzo go kochałam. Kolejne przygody z psami zaczęły się,  gdy zamieszkałam z moim mężem.  W szczytowym okresie mieliśmy  11 psów. Ale nie była to sytuacja  komfortowa, bo nie mogliśmy każdemu z nich poświęcić odpowiednio  dużo czasu i to bardzo nas bolało. Z całej gromadki zostały nam tylko  trzy psiaki Zygmunt i Edmund rasy chihuahua i jamniczka Maja. Po czym poznać dobrą  hodowlę? Z hodowli mieliśmy  na przykład mopsy.  Dowiadywaliśmy się pocztą pantoflową, która hodowla jest dobra. Ale na tym się nie kończyło.  Zawsze jechałam do takiej hodowli i oglądałam, w jakich warunkach  przebywają szczeniaki oraz w jakim  stanie znajduje się ich matka.  Równie istotna była rozmowa z hodowcą,  żeby się przekonać, czy wymarzony pies przystaje  do naszych warunków i potrzeb.  Pozostałe psy z naszego stadka adoptowaliśmy. Zazwyczaj były to psy starsze, w wieku powyżej 10 lat. Dlaczego właśnie psi seniorzy? Psy te są nie tylko porzucane  ze względu na swój wiek, ale zdarza się, że ich właściciele nie są  w stanie dalej się  nimi opiekować lub umierają. Tak było z Figą, nazwaną  przez mojego syna, Mysią,  która trafiła do jednej  z warszawskich lecznic,  aby ją uśpić, gdyż właścicielka  była staruszką i nie była w stanie dalej się nią zajmować. Co daje kontakt z psem? Obcowanie z psem to niesamowicie wzbogacające doświadczenie. Nie wyobrażam sobie sytuacji, w której nie miałabym psa.  Również nie wyobrażam sobie wychowywania  dzieci bez obecności psów. Jeśli dziecko uczy się jak dbać o zwierzęta, to jest  wielce prawdopodobne, że w przyszłości równie dobrze zadba o swoich bliskich.  Czułość, empatia,  szacunek – to wszystko  przekłada się na inne aspekty życia.  Poza tym nieposiadanie psa to tak jakby odmawianie sobie największej przyjemności.  Oczywiście, można tak żyć,  ale powstaje pytanie:  po co? Co sądzisz o sterylizacji psów? Jestem absolutną zwolenniczką sterylizacji. Uważam za niedopuszczalne mieć niehodowlanego,  niekastrowanego psa. Czy w perfekcyjnie prowadzonym domu jest miejsce dla zwierząt? Oczywiście. W programie pokazuję,  że posiadanie psów  wcale nie przeszkadza w tym, aby w domu było czysto i schludnie,  dlatego moje psy niejednokrotnie  występowały ze mną. Pragnę uświadamiać, że czysty dom to dom, który „żyje”.  Jest w nim miejsce dla dzieciaków  i zwierzaków... Dorota Szulc-Wojtasik