WC, CZYLI OTWIERACZ DO PUSZEK

Z Wojciechem Cejrowskim, pisarzem, publicystą i podróżnikiem, który dociera w najdziksze zakamarki naszej planety, gdzie spotyka również koty, rozmawia Katarzyna Pielak. 

Katarzyna Pielak: Skąd pochodzi kot, z którym dzieli Pan przestrzeń biurową?Wojciech Cejrowski: Kupiłem go po drugiej stronie rzeki za dwie dychy. Był żółty, a ja lubię żółty kolor i lubię koty. Mam żółty samochód, żółte buty z krokodyla, żółte ściany... Miałem też drugiego kota, którego wziąłem na przechowanie, i który u mnie został. Ale niedawno oddałem go w trzecie ręce. Przyszli do mnie znajomi, przyprowadzili dzieci, daliśmy dzieciom tego kota do zabawy. Kot się ożywił, nie protestował, nie uciekał. A potem te dzieci słały mi mejle z zapytaniami, jak się ma „ich” kot? Bo ten drugi żółty nie był „ich”. Zamiast pisywać mejle oddałem im kota.

Co łączy Pana z tym kotem, poza ową przestrzenią?Nic. Człowiek dla ko \ta jest tylko otwieraczem do puszek. Ja lubię patrzeć na żółtego kota, a żółty kot lubi żarcie, które mu daję. Lubi ciepło, które wydzielają moje kaloryfery i pewnie lubi też to, że u mnie w firmie są zamontowane kocie drzwiczki, które przywiozłem z USA i nie trzeba sikać do kuwety, tylko można sobie wyjść do ogrodu, a potem zapolować na wróble i myszy na tym polu za ogrodem.

Koty są więc „wygodnickimi pasożytami”, którym człowiek służy?Pasożytami? Nie. Kot to zwierzę pożyteczne – zabija szkodniki. U mnie w firmie nie ma myszy, a kocie żarcie wychodzi taniej niż okresowa deratyzacja, no i jest mniej trujące dla wszystkich, łącznie z kotem.