Pod kocią ochroną

 

 

 

W Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie jest 350 etatów, w tym 12 elektryków, 127 pracowników administracyjnych oraz 49 sprzątaczek. I 20 kotów.

 

Policjant patrzy na mnie badawczo i dość niechętnie. Elżbieta Michalska przekonuje, że to nic osobistego. Taki już jego zawód. Jest tutaj szefem i najstarszym pracownikiem. Musi pilnować terenu. Ogląda mnie więc dokładnie, obchodząc ze wszystkich stron. Chwilę później przyglądają mi się już inni pracownicy. Czarne, białe, szarobure i łaciate. Jak to koty. Zupełnie zwyczajne. – Żadne tam zwyczajne! To są koty pałacowe – denerwuje się Michalska. Rzeczywiście, trochę te koty niezwykłe. Bo czy to zwyczajne, żeby kot miał etat? I to w Pałacu Kultury? Najwyższym budynku w Polsce, który można zobaczyć na każdej warszawskiej pocztówce i w czołówkach przynajmniej połowy rodzimych seriali telewizyjnych? W takim miejscu byle kto pracować przecież nie może. 

<

– Zwykły piwnicowy Mruczek tu się nie odnajdzie – mówi Elżbieta Michalska, od 15 lat zajmująca się pałacowymi kotami. Podziemia mają powierzchnię kilku tysięcy metrów kwadratowych i miliony zakamarków. Do ich patrolowania zarząd Pałacu Kultury zupełnie legalnie zatrudnia 20 kotów. Co miesiąc wypłaca im nawet pensję. Tysiąc zł na 20 pracowników to znacznie poniżej średniej krajowej, ale na kurczaka, suchy pokarm, żwirek i prowadzenie polityki świadomego macierzyństwa, jak nazywa się tutaj sterylizację kotów, wystarcza.

Zakres służbowych obowiązków zwierząt jest dość wąski. Mają chronić piwnice przed gryzoniami. Stanowisko jest jednak obarczone dużą odpowiedzialnością, bo w pałacowych podziemiach ciągną się kilometry rur i światłowodów. Jakby się między nimi jakiś szczur zadomowił i, nie daj Boże, światłowód przegryzł, to cały Pałac by zgasł. A on się przecież musi świecić na okrągło. Co prawda w pałacu szczurów nie ma od dawna, ale jak przekonuje opiekunka zwierząt, dzieje się tak właśnie dzięki obecności kotów. Pracę więc mają głównie prewencyjną, ale jeśli jakiś gryzoń się w budynku pojawi, to Michalska nie chciałaby być w jego skórze. Widziała kiedyś na własne oczy, jak koty takiego szczura zamęczają. Zrobiło jej się nawet żal, a przecież gryzoni nie lubi.